Even een berichtje!

Hallooo allemaal,

Vandaag, dinsdag 23 november, was het in de schaduw denk ik zo een graadje of 30, in de zon zo’n 40. We zweten er hier wat van af en de schaduw is mijn vriend, de plek waar ik normaal liever niet zit als de zon schijnt. Heerlijk! Vooral als je weet dat het in Nederland regent en koud is. De bevolking is minder blij met de temperaturen en kijken uit naar het regenseizoen, zodat ze eindelijk kunnen beginnen met het planten van hun zaden. Water wordt steeds schaarser wat er voor zorgt dat de elektriciteit vaker uitvalt. We genieten hier in het guesthouse dus regelmatig van een candle light diner of -shower, wat zo ook z’n charme heeft;).

Afgelopen 3 weken na m’n weekje reizen zijn snel gegaan. Weer van allerlei mooie en bijzondere dingen mee mogen maken. Onder andere een paar mooie projecten bezocht. 1 daarvan is het ‘Chisomo Miral Center’. Dit is een educatie- / trainingscentrum voor mensen met een geestelijk of lichamelijk beperking. Deelnemers van het project komen 3 keer per week naar de werkplaats waar zij ’s morgens allerlei verschillende spullen maken. Van gieters tot schilderijen en van houten meubels tot 10 verschillende soorten tassen. ’s Middags krijgen de deelnemers les in rekenen en taal. De deelnemers vinden het prachtig als je hun project komt bekijken. Vol trots vragen ze je naam, hoe het met je gaat en wat je van ze wilt kopen. Super lief. Ook is er een klein schooltje voor kinderen met een beperking. Met veel bewondering voor alle initiatieven heb ik er rond gekeken en genoten van de blije mensen die hard werken en hier ook erg van genieten.

Een ander mooi project is de Soy Cow Factory. Dit is een samenwerkingspartner/onderdeel van Thandizo. De Soy Cow produceert sojamelk voor kinderen in de omgeving om hen van extra voeding te voorzien. Ik was hier al een paar keer geweest maar het productieproces van de sojamelk, had ik nog nooit gezien. Omdat er vaak geen stroom is wordt het hele proces met ‘de hand’ gedaan. Met een soort van hometrainer, worden de sojabonen al fietsend gemalen. Het resultaat, een dikke sojabonenpuree, wordt vervolgens in een machine gegoten waar kokend water aan toe wordt gevoegd. Het vocht, de sojamelk, dat uit de machine komt wordt opgevangen en hier wordt suiker en vanille extract aan toegevoegd. De melk wordt in grote warmhoud-containers gedaan en tádaa, heerlijke verse warme sojamelk, klaar om per fiets naar de schooltjes en het ziekenhuis gebracht te worden. Gemiddeld worden er per dag zo’n 800 bekers sojamelk geproduceerd.

Naast het bezoeken van de projecten probeer ik mezelf ook nog een beetje nuttig te maken.. Bij Thandizo help ik met het maken van de financiële overzichten. Best interessant maar na een middagje bonnen controleren en cijfers met elkaar vergelijken (achter een krakkemikkig bureau waar je je benen niet kwijt kunt en zittend op een harde houten plank in een te warm kantoor), ben ik toch best blij als het 16uur is.. Verwend dat ik ben met mijn Nederlandse Arbo-technische werkomgevingen..

Verder bezoek ik met Thandizo nog de youth clubs. Afgelopen 2 keer ben ik naar een ander dorp geweest, Mvuma. Het is zo’n uur lopen, maar dat is het zeker waard! Op een grote kale vlakte komen zo’n 70-90 kinderen en de 2 jonge lieve vrouwelijke begeleiders bij elkaar. De groep wordt naar leeftijd in tweeën verdeeld. De 2 vrouwen hebben de middag goed voorbereid en weten iedereen enthousiast mee te laten doen. Rennen, dansen, springen, limbodansen tot bijna aan de grond en ondertussen liedjes zingen. Al rennend en ravottend in de brandende zon, zweet ik me natuurlijk kapot en wordt mijn hoofd al snel rood. Hilarisch om te zien voor de mensen hier. Na de spelletjes wordt er een stukje uit de Bijbel uitgelegd en soms moeten de kinderen een vers uit hun hoofd leren. Mvuma had afgelopen donderdag de primeur dat een youth club sojamelk kreeg. Op woensdag werd het dorp hierover geïnformeerd en werd meegedeeld dat de kinderen een fles o.i.d. mee moesten nemen. Het bericht had zich blijkbaar als een lopend vuurtje bij de waterpomp of maismolen verspreid want inderdaad 90% van de kinderen had een flesje mee. Netjes in twee rijen stonden de kinderen op hun beurt te wachten. Wat ze kregen was maar weinig, ik denk zo’n 100-150 ml maar ze waren er zó blij mee. Wat was dat bijzonder en indrukwekkend om te zien! Wat een verschil met de dankbaarheid in Nederland. Ik vond het een fantastische middag en kijk uit naar het volgende bezoekje aan Mvuma youth club!

Ook ben ik weer aan de slag gegaan bij de Ebenezer basisschool. 4 keer per week werk ik hier ‘s morgens als klassen assistent, voornamelijk in grate1 (groep 3/4). Ik help hier de kinderen die moeite hebben met rekenen en lezen. Ik moet eerlijk zeggen dat er een paar kids tussen zitten die af en toe wel veel van mijn zelfbeheersing vragen... Ik ben dan ook erg blij met mijn zusje, lerares in spé, die me af en toe wat leuke oefeningen of tips ‘hoe om te gaan met bepaalde soorten gedrag’ doorstuurt. Afgelopen vrijdag was een leraar ziek, ik was de gelukkige die zijn science lessen over mocht nemen. Oh no, dacht ik eerst, maar met een korte voorbereiding, het geluk dat het om 2 kleinere klassen ging, wat improvisatie en veel spelvorm-oefeningen was het erg leuk om de lessen te geven.

In het weekend moest Lilongwe weer bezocht worden. Dit keer had ik een serieuze opdracht uit te voeren.. Een nieuwe telefoon kopen. De mijne is namelijk kapot gevallen op een stenenvloer. Zeer vervelend!!! Ik wist dat je voor zo’n €50,00 een nieuwe Samsung S5 kon kopen, op de ‘zwarte markt’ dan wel. Het was nog niet helemaal duidelijk of dit er 1 was die het in ieder geval een half jaar vol zou houden of het al binnen een paar weken zou begeven. Het was sowieso de vraag of ik die beste verkoper tegen het lijf zou lopen, want het zou iemand zijn die op een parkeerplaats rondliep. In het centrum aangekomen, eerst een kijkje genomen in een legale telefoonwinkel, om te zien wat er hier zoal wordt verkocht. De prijzen waren hetzelfde als in Nederland, viel dat even tegen, want ik wou natuurlijk graag voor een prikkie op de eerste rij zitten. De verkoper eens gevraagd naar de man die goedkope telefoons op de parkeerplaats verkoopt. Dit raadde hij (uiteraard) sterk af omdat dit neptelefoons waren volgens hem. Ik was er nog niet direct uit wat ik wou, dus eerst nog maar een rondje langs de winkels gedaan. Een beetje hopend dat er misschien toch iemand naar me toe zou komen om me te overtuigen van zijn fantastische goedkope telefoons. Dit gebeurde echter niet. Ondertussen vonden we een andere elektronicazaak. Hier uiteindelijk toch voor een legale aankoop gekozen. Ik kan er m’n mail mee ontvangen en mee Whatsappen, het duurt alleen een eeuwigheid voordat de berichten zijn geladen. Nu is m’n telefoon dus ook helemaal ‘African-time proof’. Ik ben in ieder geval blij dat ik nog iets heb om een beetje contact te hebben met het thuisfront!

Afgelopen weekend ben ik met 3 andere Nederlandse meiden naar Dedza geweest. Een klein stadje dat bekent staat om zijn potterie. Vooral het reizen was weer herinneringswaardig. Op een gegeven moment zaten we met z’n 28-en in een minibusje waar normaal gesproken 15 personen in worden vervoerd. Lekker knus en strak bil aan bil met je benen opgevouwen omdat de ruimte tussen de banken (te) krap is voor een gemiddelde Westerling. Maar dit was lang niet zo erg als de tijd na onze overstap. We moesten ruim een uur wachten tot de minibus eindelijk vol genoeg was om te vertrekken. De mini busjes hebben geen vaste vertrektijden en over het algemeen vertrekt die niet voor er zo’n 20 personen inzitten. Daar zit je dan te wachten, busje midden in de zon en geen idee of je binnen 15 minuten of 75 minuten vertrekt. Uiteindelijk werd het afgelopen zaterdag dus 75 minuten. Ondanks dit blijft het ‘local transport’ toch m’n favoriet. Elke keer beleef je wel weer iets aparts, je krijgt een huwelijksaanzoek door het bus raampje, je zit als sardientjes in een blik, ze proberen je van alles door het raam te verkopen, of je hebt een paar kippen onder je stoel. Ik hou er wel van.

Tot slot nog even heel wat anders. De afgelopen weken heb ik veel getwijfeld of ik hier wel of niet langer moet blijven. Mijn vliegticket staat nu op 17 december en de knoop moest dus echt doorgehakt worden. Na voor- en tegenlijstjes, veel piekeren en er met anderen over praten, heb ik besloten om niet langer te blijven. Het uiteindelijke besluit werd vooral bepaald door de erg hoge kosten voor het omzetten van mijn ticket, de extra kosten voor een nieuw ticket en het verlengen van mijn visum. Dit bij elkaar zou me zeker honderden euro’s gaan kosten. Gezien de noodsituatie qua gebrek aan eten, kleding, goed onderdak en zaden om te planten, lijkt het me nuttiger om dit geld te investeren in de bevolking in plaats van het over te maken naar een vliegmaatschappij en ambassade. Vooral nadat ik de keuze had gemaakt werd het moeilijk om te accepteren, maar het is zo beter denk ik én ik weet gelukkig dat het geld goed geïnvesteerd zal worden.

De donaties vanuit Nederland zal ik met name doneren aan Africare Foundation (www.africarefoundation.com). Dit is een project van Nicole van Elteren, een Nederlandse vrouw die hier nu 4 jaar woont. Ik heb veel bewondering voor haar werk. Ze vangt weeskinderen op en sponsort daarnaast ook veel gezinnen door hen te voorzien van eten en melk voor baby’s, het betalen van ziekenhuiskosten, het huren van bouwland en het kopen van zaden. Nicole is op dit moment een plan aan het uitdenken hoe het geld het best gebruikt kan worden. Ik hoop in m’n laatste weken nog een bijdrage te kunnen leveren aan de uitvoering van dit plan.

Het inslaan van mais heeft op dit moment de hoogste prioriteit. De landelijk maisvoorraad begint op te raken. Verkopers uit Lilongwe komen hier nu al de voorraad van Nkhoma en omstreken opkopen omdat het in de stad zo goed als op is. Wederom een zorgwekkend signaal, want er moet nog zeker zo’n 3,5 maand van de huidige voorraad geleefd worden. Hoe dit zich zal gaan ontwikkelen is nu nog een groot raadsel. Het is in ieder geval te hopen dat het regenseizoen snel zal beginnen en er genoeg regen valt voor een vruchtbare oogst.

Met dubbele gevoelens begin ik nu dus aan m’n laatste 3,5 week. Ik ga er van genieten!

Het verhaal is weer lang genoeg, tijd om dus te stoppen. Nog even 1 huishoudelijke mededeling; het aantal foto’s is dit keer helaas wat minder. Dit in verband met het spijtige feit dat mijn telefoon dus kapot is gevallen, waar ik over het algemeen mijn foto’s mee maakte.
Bedankt voor het lezen, liefs en een hele warme plakkerige knuffel vanuit Nkhoma (hé wat moet dat toch aantrekkelijk klinken voor jullie;))!

Tionana!